|
Артур Вольскі. Вялікі Бог! Найбольшаю з патрэб Спрадвеку быў для нас надзённы хлеб. Ёсьць хлеб – І ўсё астатняе няўзнак. Ёсьць хлеб – І нешта знойдзецца да хлеба. Але аднойчы Мы зазналі смак Свабоды, Што сышла нібыта зь неба. Ды служка д`яблаў, Майстра здрадных спраў, З-пад носу ў нас Свабоду нашу скраў. І востры боль, Што мне працяў душу, Як рану, Я ў сабе дасюль нашу. Свабоды зноў Хоць трошкі зьведаць мне б, Бо безь яе – І хлеб ужо ня хлеб. Мой Божа, Творца ладу і злагоды, Пакаяцца мне загадзя дазволь. Каб хоць крыху суняць Нясьцерпны боль, Я хлеб мяняю На глыток свабоды. |